Visite en Verloskamers

Wat een top week. Visite van mijn moedertje en hele toffe ervaringen rijker.

Laten we beginnen bij Sinterklaas kapoentje. Ook in Suriname wordt Sinterklaas gevierd. Deze dag noemen ze hier kinderdag. Mijn Belgische vriendinnetjes gingen 5 december door voor lieve piet en Sinterklaas. Alleen waren er twee Sinterklazen nodig... Maar ja allemaal meiden dus dat voegt toch niet echt he. Maar met de opmerking “we doen het ook voor de kindjes” smolt ik alweer. Zie je het al voor je al die lieve kleine kindjes afwachtend op Sint en lieve Piet. Dus ik was om, we hadden om 8 uur afgesproken in het andere studentenhuis om ons om te kleden. Ik ging samen met Kathleen naar een peuterschool. Vol spanning zaten de peuters buiten op een randje van de muur te wachten. Ik waggelde, ik ben immers meer dan 100 jaar oud he, van de auto naar de kindjes. Ze begonnen sinterklaas liedjes te zingen en het was een en al gezelligheid. Je zag de kindjes genieten. Zo leuk om te zien dat ze je allemaal een hand willen geven en veel kwamen tijdens het ophalen van het cadeau ook nog even op schoot zitten. Wel sneu om te zien dat sommige kindjes echt heel bang waren en keihard moesten huilen. Een jongetje heeft gewoon onze hele aanwezigheid lang lopen huilen, ontroostbaar huilen. We zijn ongeveer een uur geweest waarin cadeaus werden uitgedeeld, foto’s werden gemaakt, liedjes werden gezongen en spelletjes werden gespeeld.
’
s Middags gingen Petra, mama en ik op dolfijnen tour. Om 13uur moesten wij bij Leonsberg verzamelen. Vanaf hier gingen we met de boot en staken we de Surinamerivier over naar Nieuw- Amsterdam. Hier kregen we een rondleiding door een museum en zagen we een klein deel van het dorp. We vervolgden onze trip met het spotten van dolfijnen. We gingen met een bootje weer de Surinamerivier op richting de Commewijne rivier. Hier hebben we minstens een uur gedobberd en spotte de een na de andere dolfijn. Foto’s maken was alleen een beetje lastig. Ook is het water niet helder dus je ziet ze echt alleen als ze boven komen. Maar wat een prachtige beesten! Vervolgens gingen we richting de plantages. Hier hebben we een stuk gelopen en werden we achterin een pick up gegooid om zo’n 6 kilometer verder te genieten van ons avondmaal aan de Commewijne rivier. Tegen de schemering aan gingen we met twee mensen uit het dorp richting het moeras. Moeders vond het allemaal maar niks. Een echte heldin op sokken. Dat avontuur heb ik toch echt niet van mijn ouders overgenomen blijkt maar weer. Maar goed terug naar ons boottochtje naar het moeras. De gids had ons als verteld hoe de tocht ging en vertelde daarin ook dat we met de boot tegen een helling op zouden varen en dat we dan uit de boot moesten om de boot er over heen te trekken. Ach ik had dat allemaal niet mee gekregen en mijn moeder dacht dat het een grapje was. Tot opeens toch echt op eens de boot keihard tegen een helling op schoot. Ik vind het alleen maar mooi, beetje spektakel. Mam dacht alweer aan de terug weg en hoe dat toch moest in het donker, gelukkig leven we nog! Eenmaal in het moeras zagen we onwijs veel kaaimannen. Dat vangen is nog best moeilijk want die beesten zijn rete snel. Uiteindelijk hadden we er eentje gevangen. Het was nog een jonkie en was niet zo groot. Maar het was wel heel zielig, want de baby kaaiman ging een beetje piepen en dan reageerde die moeder daarop. Dus snel op de foto en terug het moeras in. Daarna volgde de tocht terug naar het prachtige Paramaribo.

Zaterdags moesten mama en ik om 9uur alweer verzamelen in een hotel. We gingen een weekendje naar Santigron. Santigron is een Marron dorp waarin een resort is opgericht door een Nederlander. Dit vooral met de gedachte werkgelegenheid creëren voor de dorpelingen. Het was ruim een uur rijden en tussentijds hadden we een stop om even te kijken bij de openbare markt van Lelydorp. Eenmaal in Santigron kregen we een rondleiding door het dorp. We liepen langs de belangrijke plekken in het dorp. Zo zagen we de peuter- en basisschool, het plaatselijke café, het paars/roze huis waar vrouwen wonen gedurende de menstruatie periode, de gebedshuisjes en veel huisjes waarin de dorpelingen wonen. Tijdens de wandeling laten de dorpelingen duidelijk merken wat ze vinden van de toeristen in het dorp. De een staat er open voor een beantwoord vriendelijk je vragen, maar zo waren en ook gezinnen waarvan de kinderen riepen "go,go,go" met wapperende handjes. Na de wandeltocht hadden we een heerlijke lunch met onder andere pindarijst en gingen we daarna met een bootje de jungle in. Tijdens het boottochtje hadden we even een regenbuitje maar joh op de boot lagen prachtige poncho en om eerlijk te zijn is het soms best verfrissend zo’n buitje. In de jungle zagen we alleen een rode slang, voor mam uiteraard al heftig genoeg, dus maar weer snel terug het dorp in. Op het resort kregen we drie traditionele dansen te zien van enkele meiden uit het dorp zelf. De jongens bespeelden de trommels en zongen en de meisjes dansten. De meisjes hadden banden om de enkels met daaraan opgedroogde pitten/noten. Doordat al die opgedroogde pitten tegen elkaar aankwamen, veroorzaakt dit ook muziek. Mooi om te zien en een super gezellige sfeer. Verder waren er ook zulke lieve kindjes uit het dorp, even snel een paar kiekjes gemaakt hoor. Sommige kindjes bedelen wel. De een vraagt mijn zonnebril en de ander vraagt om water. Best wel zielig maar we mochten absoluut niks geven van de organisatie omdat ze het de kinderen willen afleren om te bedelen bij toeristen. ’s Avonds kregen we een eerlijk avondmaal en hadden we de ruimte om onze eigen gang te gaan.

Dag 2 op Santigron. Vandaag stond een uit stapje naar een Indianen dorp Pikin Poika op het programma. Ik dacht dat deze wandeling via de weg ging. Alles behalve dat, deze wandeling ging even door de jungle en welke schoenen hadden moeder en dochter aan? Juist ja hakken en slippers. Nou helemaal dik voor mekaar. Ik vond het zelf bijzonder goed gaan. Ik ben denk maar 2x gebeten door die gemene rode mieren en verder waren er geen rare dingen. (Ik lees net wel op de site dat er inderdaad staat jungle avontuur, oeps sorry mam!) Na zo’n 4uur wandelen, kwamen we terug op Santigron en kregen we een afsluitende lunch. We werden weer keurig afgezet bij het hotel waar we ook zijn gestart. ’s Avonds gingen we samen met Petra uit eten bij het pannenkoeken restaurant.

Maandag: start van een nieuwe stage week. Eindelijk mochten we dan naar de verloskamers! Pe en ik waren ongeveer om 6.50uur op de afdeling aanwezig. De hoofdzuster had het erg druk dus of we even plaats konden nemen in de schaft ruimte. Na zo’n anderhalf uur wachten, vonden wij het wel eens tijd om toch eens de gang op te duiken, om te kijken of de hoofdzuster al tijd voor ons had gevonden. Achter af bleek dat er een reanimatie plaats vond van een baby, hoe het daar verder mee is gegaan heb ik werkelijk geen idee van. Eenmaal op de gang kwamen we een verloskundige tegen die ons meteen aansprak en ons een verloskamer toe wees. Dat was dus wel heel fijn. Petra en ik stonden allebei apart. Ik kwam binnen terwijl de partus al was begonnen. Ik zal en mag niet in details treden maar wat een mooi moment als de bevalling plaats vindt. Het handelen ging heel snel en ik wist niet waar de verloskundige precies mee bezig was (dit kwam mede natuurlijk omdat er even geen gelegenheid was om mij voor te stellen en te vertellen wat ik precies kwam doen). De patiënt kreeg een injecties van zus en van zo. Deze bevalling verliep heel spoedig en de patiënt was rustig en stil. Achteraf kwam de verloskundige ook naar mij toe en gaf aan dat deze bevalling heel erg snel ging. Ze gaf mij uitleg over wat ze allemaal had gedaan en nam mij mee naar de volgende bevalling. De volgende bevalling was een mevrouw die werd ingeleid. De verloskundige deed de controles en vertelde dat de bevalling nog niet plaats ging vinden. Een Surinaamse coassistent vroeg of ik mee wilde lopen naar OK om een baby op te halen. Eenmaal op OK werd net de baby gehaald en namen wij het snel over. Terug op de afdeling hebben wij het baby’tje opgevangen. De verloskundige weegt het baby'tje, meet de lengte van het lichaam en de schedelomtrek, verzorgt de navelstreng, dient vitamine K toe, kleedt de baby aan en beoordeelt de placenta. De baby blijft op de verloskamers zolang de moeder daar is en wanneer de moeder nog op OK is. Wanneer de moeder terug is naar de verpleegafdeling wordt de baby naar de moeder gebracht.
Vervolgens was de baby bij de ingeleide vrouw ingedaald en was er volledige ontsluiting. De bevalling ging snel en goed. De mevrouw was erg onrustig en wist niet waar ze het zoeken moest. De verloskunde sprak haar meerdere malen toe maar de patiënt bleef staan zitten staan zitten en zorgde ervoor dat de hele afdeling wist dat zij aan het bevallen was. De baby was voor Surinaamse begrippen flink, 3400gram. Maar de navelstreng… Vele van jullie zullen ze nog nooit hebben gezien maar deze was zo enorm groot, vooral dik. De verloskunde was zelf helemaal verbaasd. De placenta en navelstreng wogen dan ook samen één dikke kilo. ’s Middags mocht ik weer mee met de Surinaamse coassistent naar OK. Deze keer waren we op tijd en moesten de artsen nog beginnen. Ik mocht op OK staan en kon alles zien wat er tijdens de keizersnede gebeurde. Super tof omdat ook gezien te mogen hebben.

’s Avonds kwam mam eindelijk even bij het studentenhuis kijken. Nou dat was echt een succes, stress om alles. Zo is het natuurlijk gewoon een beetje een oud huis en hebben we geen brandmelder ofzo. Ik ben er al gewend dat het niet het niet zo luxe is. We gingen lekker met zijn drieën uit eten bij Zus&Zo.

Dag 2 op de verloskamers. Op de gang hangt een groot bord waar de kamers op staan met patiënten informatie. Bij dit bord vindt de overdracht plaats. Daarna kiest een ieder een beetje zijn plek want een indeling is hier niet van toepassing. Ik liep vandaag mee met een Belgische studente. Ze studeert vroedkunde en was nu in haar 5e week op deze afdeling. Het was vandaag duidelijk rustiger dan gisteren. Gisteren hadden tijdens de dagdienst zo'n 14 bevallingen plaatsgevonden. Evengoed hadden we een mooie partus en een keizersnede. Ik kan de afdeling niet vergelijken met de verloskamers in Nederland omdat ik daar nog geen ervaring heb. Op de verloskamers in Suriname is de werk mentaliteit heel anders dan op de afgelopen verpleegafdeling. De verloskundige lijken in mijn ogen meer passie voor het vak te hebben en hebben een opleiding gehad met specialisatie wat je terug ziet in de begeleiding en uitleg naar stagiaires toe.

Het was echt super tof om mee te lopen op de verloskamers. Tijdens deze dagen heb ik wel een paar kippenvel momentjes gehad. Het zijn vooral beelden en momenten die niet te omschrijven zijn zo mooi. Zo mooi om te zien hoe er een nieuw leven wordt geboren. Soms was het wel moeilijk om te zien hoe veel pijn de patiënt lijdt. Voor mij nog even geen baby's. Het wordt voor mij tijdens deze stages wel echt duidelijk dat ik de kant op wil met de categorie waarin jonge zorgvragers vallen. Ook heb ik navelstrengen mogen door knippen en placenta's mogen beoordelen op volledigheid. Super leerzame afdeling!

Gisteren is mama alweer naar huis vertrokken. We hadden om half 12 afgesproken bij Zus&Zo om nog even een bakkie te doen met wat lekkers. Om 14uur kwam het busje en ging mama terug naar Zanderij, enkeltje Nederland.

Voor de rest is het vandaag een droevige dagje net zo als in Nederlands. Gelukkig is de temperatuur prima en heb ik genoeg te doen.

Tot snel met als volgende update de kinderafdeling!!

Bosi en brasa!